Çulluk köyüne giderek yaklaşıyordu. Otobüsten indiğinde arkadaşı Esra onu terminalde bekliyordu. Terminalde Esra ile buluştuktan sonra kısa bir sohbetten sonra konu Osman amca’ya geldi.
“ah bu Osman amcayı yılladır tanırım. Çocukluğumuzdan beri hep onun define merakını anlatırlar köyde. Simdi de adamcağız hem bacağı koptu hem de ağzı yamuldu. En yakin arkadaşının da korkudan ödü patladı ve öldü” dedi.
Esra bunları anlatınca Melis’in kani dondu. Böyle bir hikayeyi dinlemek, daha çok kabus görmek demekti ama bir kez gelmişti buraya.
Esra’ların evine gittiler. Esra’nın annesi yemek hazırladı. Yemeklerini yiyip, çaylarını içtikten sonra bir an önce Osman amca’yı görmek istediğini söyledi Melis Esra’ya. Toparlanıp Osman amcanın evine gittiler.
Osman amca’nın evi sanki cenaze evi gibiydi. Karisi, kızı hala ağlıyorlardı. Melis Osman amca’nın yanına gitti. Kendisini tanıttı. Yasadığı olayları gazetede yazmak istediğini söyledi.
Osman amca’nın gözleri hala korkuyla bakıyordu. Zor konuşuyordu. Kesik bacağını divana uzatmıştı. Elleri sinirli, sinirli titriyordu. Zor da olsa konuşmaya başladı ama heyecanlıydı. Çok belliydi heyecanlı olduğu.
“Benim küçüklüğümden beri anlatır durular su tepenin ardındaki yamaçta bir gâvur mezarlığı olduğunu, o mağarada çok büyük hazineler olduğunu anlatıp durdular yıllarca. Herkes anlatırdı ya kimse cesaret edemezdi bakmaya.
Bizde Emin’le beraber ilk gençliğimizden beri oraya gitmenin, orayı kazıp hazineyi çıkarıp zengin olmanın hayallerini kurardık.
En sonunda karar verdik. Hayallerimizi gerçekleştirecektik. O gün birbirimizi ikna ettik. Bu iste korkulacak bir şey olmadığına ikna ettik birbirimizi.
Akşamüstü hazırlıklarımızı yaptık. Vardık tepeye. Etrafta mezar falan yoktu. Sadece birkaç tane taş kalıntısı vardı. Ağacın dibine oturduk. Korkuyorduk. Ama kararlıydık. Heyecanlıydık. Hayallerimiz gerçek olacaktı sonunda.
Kalktım, ilk kazmayı ben vurdum. Saatlerce "Yasak Kelime", baya bir derine gelmiştik. Bu arada hava iyice karanlık olmuştu. Nöbetleşe birbirimize ışık tutuyor, nöbetleşe kazıyorduk. Sekiz, on metre kadar "Yasak Kelime" ki karsımıza büyük bir kaya cıktı. Epey bir uğraştık o kayayı yerinden kıpırdatabilmek için. Belki bir saate yakin kayayla uğraştık. Tam ümidimizi kesmişken kayaya son kez yüklendik ve kaya kalkıverdi. ,
Kayanın altında uzun boylu olduğu belli olan bir iskelet vardı ama iskeletin on parmağında on yüzük, hepsi yakut taşlı, boynunda yakut taşlı bir kolye iskeletin üzerinde ne varsa topladık. Sevinmiştik.
Oradaki hazinenin hepsini topladıktan sonra taşı yerine attık üzerine toprağı doldurduk. O kadar mutluyduk ki. Elimizde çok değerli olduğunu tahmin ettiğimiz on yüzük, üç kolye vardı. Birer sigara içip biraz dinlendikten sonra o hırsla birkaç metre ötesini kazmaya başladık.
Baykuşların ötüşü, yaptığımız is bizi ürkütüyordu ama biz öylesine hırslanmıştık ki orayı da "Yasak Kelime". Vakit artık gece yarısına yaklaşıyordu. Orada da ayni seklide bir kaya cıktı. Bu kez kayayı daha kolay kaldırdık. Kayanın altından yine ayni şekilde kolları, parmakları, boynu dolu bir iskelet cıktı. Ondaki hazineyi de alıp onu da kapattık.
Her neyse uzatmayayım. Biz bu şekilde o gece beş mezar açıp kapattık. Artik vakit sabaha yaklaşmıştı. Alacakaranlık. Sabah ezani okundu, okunacak. Bu artik son olsun dedik.
Yine kazmaya başladık. "Yasak Kelime", "Yasak Kelime". Bu seferki her zamankinden daha derinde.On beş metre olmuştu ama hala bir belirti yoktu. Ben artık bitti kalmadı diye düşünürken yine ayni seklide kayaya denk geldik. Kayaya yüklendik. Bu seferki kaya hepsinden zor kalktı. Kayayı kenara çektiğimizde bir den ne görelim.
Mezarın içinde üç küp altın ama bunda iskelet değil de, basında sarığı üzerinde mavi kaftanı sanki padişah yatmakta ve sanki dun gömülmüş gibi.
Çok korktuk. Almayalım dedik ama bir kez girmiştik bu ise ve açmıştık bu mezarı da. Hem üç küp altınla bunca hazine bırakılmaz diye düşündük.
Küpleri çıkardık. Cesedin üzerindeki hazineleri topladık. Tam mezarı kapatacağız sabah ezani başladı. Ezan la birlikte ceset dirildi ve
“Ne yapıyorsunuz siz. Siz ne yaptığınız sanıyorsunuz” dedi.
Mezarından kalkmış üzerimize geliyordu. Gözlerini patlatmış sanki hazinelerini aldığımız için bizi boğacaktı. Hala ezan okunuyordu.
O arada Emin’in gözleri kaydı. Yeşil, yeşil bir şeyler kusmaya başladı ve yığılıp öldü oracıkta. Ödü patlamıştı korkudan. Korkudan öldü. Ölünmeyecek gibi değildi ki.
Sonra cesedin üzerine doğru gittim. O’nu tekrar mezarına gömmek istiyordum. Bu arada ezan’ın bitmesine az kalmıştı
Ceset dikilmiş öfkeyle bana bakıyordu. Ezan bitti, ölü gidip mezarına yattı ve gözlerini kapattı. Onun üzerine hemen kayayı kapatmalıydım. İste o kayayı kapatmaya çalışırken bacağımın yarısı da mezarın içinde kaldı.
O mezarı nasıl kapattım hatırlamıyorum. Sabah bizi bulmuşlar. Benimde Emin gibi öldüğümü sanmışlar ama yasıyorum iste.
Tabii buna yasamak denirse”
Hikâyesini bitirdiğinde korkudan ağlıyordu. Sonra Melis;
“Peki, bulduğunuz hazineler ne oldu?” diye sordu.
“Hiç kimse bilmiyor. Bizi bulduklarında hazine falan yokmuş. Her şey, her şey kaybolmuş. Hatta bizim kazma kürekler bile.
Yani o geceden sonra koskocaman bir hiç uğruna, sırf hırsımız uğruna Emin canından oldu. Bende bacağımdan oldum ve her gece mezarlarını açıp rahatsız ettiğimiz ölüler benim üstüme, üstüme gelirler.
O mavi kaftanlı adam her gece sabah ezanında dikilir tepeme ayni öfkeli gözlerle bakar bana. Gözümü kapatsam da görürüm onu. Ezan biter ve kaybolur.”
Sonra Osman amca’nın bakışları daldı gitti. Esra ve Melis sessizce kalktılar yanlarından.
Melis eve dönmek için terminale geldiğinde duyduklarından çok etkilenmişti. artik gecelerce uykusuz kalacak. Kâbuslarla boğuşacaktı.
Bu definecilik işiyle uğrasan insanlar hırslarının kurbanları oluyorlardı. Tıpkı dedesi, Mustafa dedesi, Osman amca ve Emin amca gibi.
Hırslarının kurbanı olan diğer insanlar gibi.
Alıntıdır
“ah bu Osman amcayı yılladır tanırım. Çocukluğumuzdan beri hep onun define merakını anlatırlar köyde. Simdi de adamcağız hem bacağı koptu hem de ağzı yamuldu. En yakin arkadaşının da korkudan ödü patladı ve öldü” dedi.
Esra bunları anlatınca Melis’in kani dondu. Böyle bir hikayeyi dinlemek, daha çok kabus görmek demekti ama bir kez gelmişti buraya.
Esra’ların evine gittiler. Esra’nın annesi yemek hazırladı. Yemeklerini yiyip, çaylarını içtikten sonra bir an önce Osman amca’yı görmek istediğini söyledi Melis Esra’ya. Toparlanıp Osman amcanın evine gittiler.
Osman amca’nın evi sanki cenaze evi gibiydi. Karisi, kızı hala ağlıyorlardı. Melis Osman amca’nın yanına gitti. Kendisini tanıttı. Yasadığı olayları gazetede yazmak istediğini söyledi.
Osman amca’nın gözleri hala korkuyla bakıyordu. Zor konuşuyordu. Kesik bacağını divana uzatmıştı. Elleri sinirli, sinirli titriyordu. Zor da olsa konuşmaya başladı ama heyecanlıydı. Çok belliydi heyecanlı olduğu.
“Benim küçüklüğümden beri anlatır durular su tepenin ardındaki yamaçta bir gâvur mezarlığı olduğunu, o mağarada çok büyük hazineler olduğunu anlatıp durdular yıllarca. Herkes anlatırdı ya kimse cesaret edemezdi bakmaya.
Bizde Emin’le beraber ilk gençliğimizden beri oraya gitmenin, orayı kazıp hazineyi çıkarıp zengin olmanın hayallerini kurardık.
En sonunda karar verdik. Hayallerimizi gerçekleştirecektik. O gün birbirimizi ikna ettik. Bu iste korkulacak bir şey olmadığına ikna ettik birbirimizi.
Akşamüstü hazırlıklarımızı yaptık. Vardık tepeye. Etrafta mezar falan yoktu. Sadece birkaç tane taş kalıntısı vardı. Ağacın dibine oturduk. Korkuyorduk. Ama kararlıydık. Heyecanlıydık. Hayallerimiz gerçek olacaktı sonunda.
Kalktım, ilk kazmayı ben vurdum. Saatlerce "Yasak Kelime", baya bir derine gelmiştik. Bu arada hava iyice karanlık olmuştu. Nöbetleşe birbirimize ışık tutuyor, nöbetleşe kazıyorduk. Sekiz, on metre kadar "Yasak Kelime" ki karsımıza büyük bir kaya cıktı. Epey bir uğraştık o kayayı yerinden kıpırdatabilmek için. Belki bir saate yakin kayayla uğraştık. Tam ümidimizi kesmişken kayaya son kez yüklendik ve kaya kalkıverdi. ,
Kayanın altında uzun boylu olduğu belli olan bir iskelet vardı ama iskeletin on parmağında on yüzük, hepsi yakut taşlı, boynunda yakut taşlı bir kolye iskeletin üzerinde ne varsa topladık. Sevinmiştik.
Oradaki hazinenin hepsini topladıktan sonra taşı yerine attık üzerine toprağı doldurduk. O kadar mutluyduk ki. Elimizde çok değerli olduğunu tahmin ettiğimiz on yüzük, üç kolye vardı. Birer sigara içip biraz dinlendikten sonra o hırsla birkaç metre ötesini kazmaya başladık.
Baykuşların ötüşü, yaptığımız is bizi ürkütüyordu ama biz öylesine hırslanmıştık ki orayı da "Yasak Kelime". Vakit artık gece yarısına yaklaşıyordu. Orada da ayni seklide bir kaya cıktı. Bu kez kayayı daha kolay kaldırdık. Kayanın altından yine ayni şekilde kolları, parmakları, boynu dolu bir iskelet cıktı. Ondaki hazineyi de alıp onu da kapattık.
Her neyse uzatmayayım. Biz bu şekilde o gece beş mezar açıp kapattık. Artik vakit sabaha yaklaşmıştı. Alacakaranlık. Sabah ezani okundu, okunacak. Bu artik son olsun dedik.
Yine kazmaya başladık. "Yasak Kelime", "Yasak Kelime". Bu seferki her zamankinden daha derinde.On beş metre olmuştu ama hala bir belirti yoktu. Ben artık bitti kalmadı diye düşünürken yine ayni seklide kayaya denk geldik. Kayaya yüklendik. Bu seferki kaya hepsinden zor kalktı. Kayayı kenara çektiğimizde bir den ne görelim.
Mezarın içinde üç küp altın ama bunda iskelet değil de, basında sarığı üzerinde mavi kaftanı sanki padişah yatmakta ve sanki dun gömülmüş gibi.
Çok korktuk. Almayalım dedik ama bir kez girmiştik bu ise ve açmıştık bu mezarı da. Hem üç küp altınla bunca hazine bırakılmaz diye düşündük.
Küpleri çıkardık. Cesedin üzerindeki hazineleri topladık. Tam mezarı kapatacağız sabah ezani başladı. Ezan la birlikte ceset dirildi ve
“Ne yapıyorsunuz siz. Siz ne yaptığınız sanıyorsunuz” dedi.
Mezarından kalkmış üzerimize geliyordu. Gözlerini patlatmış sanki hazinelerini aldığımız için bizi boğacaktı. Hala ezan okunuyordu.
O arada Emin’in gözleri kaydı. Yeşil, yeşil bir şeyler kusmaya başladı ve yığılıp öldü oracıkta. Ödü patlamıştı korkudan. Korkudan öldü. Ölünmeyecek gibi değildi ki.
Sonra cesedin üzerine doğru gittim. O’nu tekrar mezarına gömmek istiyordum. Bu arada ezan’ın bitmesine az kalmıştı
Ceset dikilmiş öfkeyle bana bakıyordu. Ezan bitti, ölü gidip mezarına yattı ve gözlerini kapattı. Onun üzerine hemen kayayı kapatmalıydım. İste o kayayı kapatmaya çalışırken bacağımın yarısı da mezarın içinde kaldı.
O mezarı nasıl kapattım hatırlamıyorum. Sabah bizi bulmuşlar. Benimde Emin gibi öldüğümü sanmışlar ama yasıyorum iste.
Tabii buna yasamak denirse”
Hikâyesini bitirdiğinde korkudan ağlıyordu. Sonra Melis;
“Peki, bulduğunuz hazineler ne oldu?” diye sordu.
“Hiç kimse bilmiyor. Bizi bulduklarında hazine falan yokmuş. Her şey, her şey kaybolmuş. Hatta bizim kazma kürekler bile.
Yani o geceden sonra koskocaman bir hiç uğruna, sırf hırsımız uğruna Emin canından oldu. Bende bacağımdan oldum ve her gece mezarlarını açıp rahatsız ettiğimiz ölüler benim üstüme, üstüme gelirler.
O mavi kaftanlı adam her gece sabah ezanında dikilir tepeme ayni öfkeli gözlerle bakar bana. Gözümü kapatsam da görürüm onu. Ezan biter ve kaybolur.”
Sonra Osman amca’nın bakışları daldı gitti. Esra ve Melis sessizce kalktılar yanlarından.
Melis eve dönmek için terminale geldiğinde duyduklarından çok etkilenmişti. artik gecelerce uykusuz kalacak. Kâbuslarla boğuşacaktı.
Bu definecilik işiyle uğrasan insanlar hırslarının kurbanları oluyorlardı. Tıpkı dedesi, Mustafa dedesi, Osman amca ve Emin amca gibi.
Hırslarının kurbanı olan diğer insanlar gibi.
Alıntıdır