Yaşadığım ömrün yarısına yakın bir zamandı otobüs yolculuğu yapıyorum yol uzun tabii uyku sıkıştırmış başımı yukarı dikip dalmışım hani öküz keserken çıkan o tiz hırıltı varya kopyasıydı sanki çıkan sesime gözlerimi açtığımda tüm yolcular dehşet içinde bana bakıyordu...
Çok utandığım bir hatıra...
Abi 2001 veya 2002
Malatya ~ Ankara ~ İstanbul ~ İzmir
Arası 8 gün git gel
Toplantılara ~ randevulara yetişmek için
Gece yolculuk yapıyorum
Otobüste 2~3 saat ya yatıyorum ya yatmıyorum
En son Ankara 8. gün bindim akşam
Malatya ya dönüyorum
Şoförün 2 arka koltuğunda oturuyorum
Otobüs kalktı benim gözler gitmeye başladı
Kendi kendime diyorum ki
İlk mola yerine kadar dayanayım
Yatsıyı kılarım bir de çorba içerim
Ondan sonra yatarım
Fakat resmen sızıyorum
Dayanamıyorum
Gözlerim gidiyor ama
Ruhum bir tarafa gidiyor
Bedenim bir tarafa
Arada kendi horultuma uyanıp
Uyumamak için direniyorum
Dayanamadım
Saldım kendimi
Nası horladıysam demiyorum
İyi horladığımı bilir hatta
Elime kimsenin su dökemiyeceği kanaatindeyim
Muavin geldi
Abi abi uyan dedi
Baktı ben gözlerimi açtım
Bir şey demeden gitti
Ben gene uyumuşum
Tekrar geldi
Abi abiii daha bi sert dedi
Uyan abi horluyon yolcular rahatsız oluyor dedi
Ben pardon dedim
Tabii gene küt gitmişim
Muavin beni gene kaldırdı
Ben refleks olarak muavinin yakasına yapıştım
Etrafa baktım
Her kez sabah horozu gibi
Kafayı dikmiş bana bakıyor
Bu arada muavin abi çok fena horluyon
Gibisinden bir şeyler diyor
Ben sus dedim
Çektim muavini kulağına
Ula olum
8 gün içinde yaptığım yol
Senin ve şoförünün yaptığı yolu toplasak
Benim ki kadar etmez
Bırak sizi
Demirel in rekorunu kırdığıma eminim dedim
Muavin
Yav usta niye demiyorsun bana derken
Bu arada yakasını elimden kurtardı
Kalk gel abi dedi
Beni arka beşliye götürdü
Altıma bir battaniye serdi
Yastığımı verdi
Üstümede bir çarşaf verdi
Arkada bi kaç yolcu vardı
Onlarıda öne doğru yolladı
Ben dedim
İlk molaya ne kadar var
Oooo abi valla uyku seni çarpmış
Molayı yapalı 1 saat geçti
