*(Kızımı Kime Vereyim?)*
*
Mübarek adında Mübarek köle*
Merv şehri kadısının bir kızı vardı. Ülkedeki ileri gelen zengin, makam ve mevki sahibi kimseler bu kızı isteyince kızını hiçbirine vermedi. Bu zatın Mübarek adlı, bağına bahçesine bakan bir kölesi vardı. Aradan iki ay geçmiş, meyveler olgunlaşmış, bolluk bereket gelmişti. Efendisi, Mübârek’ten üzüm isteyince toplayıp geldi. Getirdiği üzüm çok güzel olmasına rağmen henüz olmamıştı. Efendisi başka üzüm istedi. O da ekşi çıktı.
Efendisi,
“Bahçede o kadar üzüm var, niçin böyle üzüm getiriyorsun?” diye sorunca Mübarek,
“Efendim! Ekşisini tatlısını bilmiyorum” diye cevap verdi. Bağ sahibi,
“Sübhânallah, iki aydır bağdasın, daha hangisinin ekşi, hangisinin tatlı olduğunu bilmiyorsun!” diye çıkıştı.
Mübarek, onları yemekle değil korumakla vazifeli olduğunu biliyordu.
Efendisi,
“Niçin onlardan yemedin?” deyince,
“Siz benden bağınızdaki meyvelerin muhafazasını istediniz. Yeyiniz, demeyince alıp yemem uygun olur mu, emrinize karşı gelebilir miyim?” cevabını verdi.
Efendisi böyle bir hâdiseyle ilk defa karşılaşmıştı. Mübârek’in bu haline hayran kaldı. Güvenebileceği birini bulmuştu. Gerçekten onu ve halini çok sevmişti. Kölesine dönerek,
“Sana bir şey soracağım. Benim bir kızım var. Malı, makamı yüksek pek çok kimse onu ister. Hangisine vereceğimi, ne yapacağımı bilemiyorum. Bu hususta bir fikrin var mı? Sen ne dersin?” diye sordu. Mübarek, bu söze karşı şöyle dedi:
*“Efendim! İnsanlar damat için cahiliyle devrinde soya sopa; yahudiler ve hıristiyanlar güzelliğe; Resûlullah <Sallallahu aleyhi ve sellem> zamanında dindarlığa, Allah Teâlâ’dan korkup haramlardan sakınmaya bakarlardı. Zamanımızda ise mala ve makama bakılıyor.* Artık bunlardan dilediğini seç.” Bunun üzerine efendisi,
“Ben, dindarlığı ve takvayı seçiyorum ve kızımı seninle evlendirmek istiyorum. Çünkü sende haramlardan kaçma, dinine bağlılık, doğruluk, iyi hal, emanet ve güvenilirlik gördüm ve bunları sende buldum” dedi.
O ise kendisinin köle olduğunu, parayla satıldığını, böyle olunca evlenmelerinin garip karşılanacağını, hem kızın buna razı olmayacağını bir bir anlattı. Ancak kadı kararlıydı.
“Kalk, eve gidelim” dedi. Eve varınca hanımına,
“Bu, salih, dindar, takva sahibi bir köledir. Kızımızı onunla evlendirmek istiyorum, senin fikrin ne?” deyince hanımı,
“Sen bilirsin fakat bir de kıza soralım” cevabını verdi. Anne durumu kıza açıp babasının niyetini söyleyince kızı da bu hususta her şeyi anne ve babasına bıraktığını bildirdi. Kadın kızın razı olduğunu babasına anlatınca nikâhları kıyıldı.
Fakat nikâhtan sonra Mübarek, kızın yanına gitmiyordu. Bu hal kırk gün sürdü. Bir vesile ile anne durumdan haberdar olunca dayanamadı ve kadıya,
“Kızımızı kölene verdin, aradan bunca zaman geçtiği halde dönüp yüzüne bile bakmadı. Bu yaptığı nedir? Bu nasıl iş?” diye şikâyet ve sitemde bulundu. Bunun üzerine kadı,
“Ey Mübarek! Kızıma naz mı ediyorsun? Niçin yanına gitmiyorsun?” demekten kendini alamadı. Buna karşılık damat,
“Ey müslümanların kadısı! Ey efendim! Bu nasıl söz!? Sizin kerimenize naz etmek ne haddime! Lâkin kadısınız. Ola ki kızınız şüpheli bir şey yemiştir. Şüpheden uzak olmak için bu zamana kadar bekledim ve ona helâl yemek yedirdim. Belki Allah Teâlâ bize salih bir evlat verir. Bundan başka bir düşüncem yoktur” dedi.
Kırk gün geçtikten sonra ehline yaklaştı. Haram ve helâle bu derece dikkat ettiği için Allah Teâlâ ona Abdullah isminde bir çocuk verdi.
[O Abdullah büyük bir alim olup dünyanın her yerinde meşhur oldu, meşhur künyesi, ibnil-mübarek'tır.]
(“Abdullah B Mübarek” Evliyalar ansiklopedisi 1/156,157)
*
Mübarek adında Mübarek köle*Merv şehri kadısının bir kızı vardı. Ülkedeki ileri gelen zengin, makam ve mevki sahibi kimseler bu kızı isteyince kızını hiçbirine vermedi. Bu zatın Mübarek adlı, bağına bahçesine bakan bir kölesi vardı. Aradan iki ay geçmiş, meyveler olgunlaşmış, bolluk bereket gelmişti. Efendisi, Mübârek’ten üzüm isteyince toplayıp geldi. Getirdiği üzüm çok güzel olmasına rağmen henüz olmamıştı. Efendisi başka üzüm istedi. O da ekşi çıktı.
Efendisi,
“Bahçede o kadar üzüm var, niçin böyle üzüm getiriyorsun?” diye sorunca Mübarek,
“Efendim! Ekşisini tatlısını bilmiyorum” diye cevap verdi. Bağ sahibi,
“Sübhânallah, iki aydır bağdasın, daha hangisinin ekşi, hangisinin tatlı olduğunu bilmiyorsun!” diye çıkıştı.
Mübarek, onları yemekle değil korumakla vazifeli olduğunu biliyordu.
Efendisi,
“Niçin onlardan yemedin?” deyince,
“Siz benden bağınızdaki meyvelerin muhafazasını istediniz. Yeyiniz, demeyince alıp yemem uygun olur mu, emrinize karşı gelebilir miyim?” cevabını verdi.
Efendisi böyle bir hâdiseyle ilk defa karşılaşmıştı. Mübârek’in bu haline hayran kaldı. Güvenebileceği birini bulmuştu. Gerçekten onu ve halini çok sevmişti. Kölesine dönerek,
“Sana bir şey soracağım. Benim bir kızım var. Malı, makamı yüksek pek çok kimse onu ister. Hangisine vereceğimi, ne yapacağımı bilemiyorum. Bu hususta bir fikrin var mı? Sen ne dersin?” diye sordu. Mübarek, bu söze karşı şöyle dedi:
*“Efendim! İnsanlar damat için cahiliyle devrinde soya sopa; yahudiler ve hıristiyanlar güzelliğe; Resûlullah <Sallallahu aleyhi ve sellem> zamanında dindarlığa, Allah Teâlâ’dan korkup haramlardan sakınmaya bakarlardı. Zamanımızda ise mala ve makama bakılıyor.* Artık bunlardan dilediğini seç.” Bunun üzerine efendisi,
“Ben, dindarlığı ve takvayı seçiyorum ve kızımı seninle evlendirmek istiyorum. Çünkü sende haramlardan kaçma, dinine bağlılık, doğruluk, iyi hal, emanet ve güvenilirlik gördüm ve bunları sende buldum” dedi.
O ise kendisinin köle olduğunu, parayla satıldığını, böyle olunca evlenmelerinin garip karşılanacağını, hem kızın buna razı olmayacağını bir bir anlattı. Ancak kadı kararlıydı.
“Kalk, eve gidelim” dedi. Eve varınca hanımına,
“Bu, salih, dindar, takva sahibi bir köledir. Kızımızı onunla evlendirmek istiyorum, senin fikrin ne?” deyince hanımı,
“Sen bilirsin fakat bir de kıza soralım” cevabını verdi. Anne durumu kıza açıp babasının niyetini söyleyince kızı da bu hususta her şeyi anne ve babasına bıraktığını bildirdi. Kadın kızın razı olduğunu babasına anlatınca nikâhları kıyıldı.
Fakat nikâhtan sonra Mübarek, kızın yanına gitmiyordu. Bu hal kırk gün sürdü. Bir vesile ile anne durumdan haberdar olunca dayanamadı ve kadıya,
“Kızımızı kölene verdin, aradan bunca zaman geçtiği halde dönüp yüzüne bile bakmadı. Bu yaptığı nedir? Bu nasıl iş?” diye şikâyet ve sitemde bulundu. Bunun üzerine kadı,
“Ey Mübarek! Kızıma naz mı ediyorsun? Niçin yanına gitmiyorsun?” demekten kendini alamadı. Buna karşılık damat,
“Ey müslümanların kadısı! Ey efendim! Bu nasıl söz!? Sizin kerimenize naz etmek ne haddime! Lâkin kadısınız. Ola ki kızınız şüpheli bir şey yemiştir. Şüpheden uzak olmak için bu zamana kadar bekledim ve ona helâl yemek yedirdim. Belki Allah Teâlâ bize salih bir evlat verir. Bundan başka bir düşüncem yoktur” dedi.
Kırk gün geçtikten sonra ehline yaklaştı. Haram ve helâle bu derece dikkat ettiği için Allah Teâlâ ona Abdullah isminde bir çocuk verdi.
[O Abdullah büyük bir alim olup dünyanın her yerinde meşhur oldu, meşhur künyesi, ibnil-mübarek'tır.]
(“Abdullah B Mübarek” Evliyalar ansiklopedisi 1/156,157)
