İÖ 4000-3500 arasına tarihlediğimiz Büyük tufan sırasında, Japonya’nın güneyindeki Tokara adaları ve Çin ovasından[1] ayrıldıktan sonra, vardıkları topraklarda kurdukları ve günümüzde bile hâlâ adları değişmemiş olan Tokar[2] (Tokara’lılar- Tusharas- Tukharas- Tocharians- Togarma- Swāñce/Swāñco= Güneş birliği-Güneş Ülkesi)[3] yerleşimleri sırasıyla şöyle: Sudan’ın Kızıldeniz kıyısında “Tokar”; Eritrea’da, Sudan sınırına yakın “Per Tokar”; Anadolu’da Adıyaman yakınında, “Aşağı Tokarız”; Hasan dağı Çatal Höyük yakınlarında, eski adı “Yukarı Tokarız” olan Dikmen. Tokar’lar daha sonra, Japonya’dan Tarım havzasına kadar uzanan eski topraklarına, Hazar denizinin kuzeyinden hareketle, İÖ 2000’lerde ikinci kez varmışlardı. Aynı tarihlerde, Çin’de yukarıda anılan merkezi terk ettikleri anlaşılan diğer bir kolun, Tarım havzası ve Rusya üzerinden, kara yoluyla kuzey batıya yöneldiği anlaşılıyor. Moskova’nın hemen batısında, Avrupa sınırı yakınındaki Tokar yerleşimi, onların kuzey-batıya doğru olan birbirinden ayrı, ikinci göç yoluna işaret ediyor. Her iki kol hareket yönlerine göre, harita üzerinde birbirlerine ters olacak şekilde, hilal biçimli birer iz bırakmış. Bu biçemin, Antik Türkçeden Latinceye “Torque-Torc”[4] şeklinde geçtiği anlaşılıyor. “Torch”un “meşale” şeklindeki anlamının, Chou Adamı’nın (Homo erectus pekinensis-Prometheus) büyük keşfinden sonra, Moğol ve Türklerde kutsal sayılan ateşten türeyen bir kelime olduğundan kuşku yok.[5] Doğal olarak, aynı günümüzdeki yabancı dillere olan hayranlığımız gibi, bu dilleri bilenlerin ayrıcalıklı tutulduğuna benzer şekilde Arapça ve Farsçaya olan tanımsız düşkünlüğümüz, kökenimize işaret eden ana dilimizi kaybetmemize neden olmuş.
Yeryüzünün çeşitli bölgelerine dağılmış belgeler, Tokar’ların yayılım alanlarının genişliğine işaret ediyor. İngiltere’nin güney batısında, Plymouth’un kuzeydoğu sahil şeridinde, adı Torquay (= Türkay, ya da ipeğe benzer beyaz tenleri nedeniyle “ipeğimsi ay”, ay şeklinde gerdanlık)[6] olan kentin, Stonehenge’e olan yakınlığı dikkat çekicidir. Fransa’nın Calais kentiyle Britanya adası arasında, Manş denizinin en dar yeri yakınındaki Londra-Plymouth kentleri uzantısı üzerinde bulunan Salisbury’deki kalıntılar, buraya varan göçmenlerin, adanın batı ucunun keşfi yolundaki hareketlerini gösterir bir çizgi oluşturmaktadır.
İrlanda’da Antik Türkçe kökenli oldukları açık olan pek çok isim, Tokar’ların İngiltere’de de kalmadıklarını, oradan İrlanda’ya geçerek, büyük olasılıkla İzlanda ve Grönland üzerinden Kuzey Amerika’ya ulaştıklarını gösteriyor. Buna ait verileri, Kuzey-Doğu Amerika’da, Mişigan gölünün güneydoğusunda, adı hâlâ daha “Torch” olan gölde bulmamız mümkün. Yeryüzünde, bu zamana kadar adları değiştirilmiş olabilecek pek çok kent ya da yöre dışında, tespit edebildiğimiz isimler şunlar:
Avrupa: Leipzig’in doğu, Berlin’in güneyinde “Torqau” kenti; İspanya’da, Valladolid’in kuzeyinde, Palencia kentinin doğusunda “Torquemada”; Finlandiya’da, Helsinki’nin kuzeybatısında “Turku Abo”.
İrlanda: Baile Atha Cliath/Dublin= Atalardan kendilerine emanet edilen şehri alıcı olarak sahiplenen müşteri. Emanetçi, anlamında;[8] İnishturk= Türk inişi. Türk uçurumu; Aran adası; İnish maan; İnish more; İnisheer; İnishbofin.[9]
Kanada: Hudson körfezinin güneybatısında, Cedar gölünün batısında “Torch” nehri.
Orta Arjantin: Bahai Blanca’nın kuzeyinde “Torquist”.
Batı Hint adaları: Turk adaları (Turks and Caicos Islands kapsamında).
Batı Avustralya: Joseph Bonaporte körfezinin güneyinde, Argyle gölünün güney batısında “Turkey Creek=Türk çayı, ya da deresi”.
Afrika: Zimbabve’de, Bulawayo’nun kuzeybatısında “Turk Mine”; Elgon dağlarından, Kenya ve Uganda sınırından Turkana gölüne (Türk ana ?. Rudolf gölü olarak değiştirilmiş) akan “Turkwel (Türk kuyusu-çeşmesi-membaı-kaynak ya da pınarı) ırmağı ve Turkana gölü;
Borneo: Adanın doğusunda, Molük deniziyle Selebes denizinin kuzeyinde “Sulu denizi”, “Sulu adaları”; Selebes ve güneyindeki Tenger (Tenggara)[10] adlı bölge ve adalar; Aynı adanın Malezya bölgesinde “Oya” kenti.
Hokkaido adası: Adadaki Kushiro’nun batısında “Aklan”; Yubari’nin güneyinde “MU” nehri; güneydoğuda, Büyük Okyanus kıyısında “Şamani= Samani” yerleşkesi; Sapparo’nun güneybatısında “Kuşan= Kutchan”.
Inishturk’te,[11] tahrip edilmeden önce, üzerinde Rapa Nui adasındaki Rano Raraku tepesinde, bir kaya üzerinde bulunan sakal ve pos (pala) bıyıklı figürler ve Tiahuanaco’dakiyle aynı biçimde tasvir edildiği görüntüsü veren dikili taş. Bıyık, olasılıkla çene altında bırakılan sakalla birleşikti.[12]
Inishturk: (irishislands.info/turk.html - 39k).
Tokar’ların ulaştığı bölgelerden bir diğeri, İngiltere’nin güneyindeki Salisbury ve civarındaki çok geniş alanlardı. Salisbury ve Amesbury yakınında Stonehenge’deki kutsal yapıda, güneşin hareketleri izleniyordu. Ancak buraya ulaşan ilk göçmenlerin (en erken İÖ 3500-3000), Uzak Doğu’dan Rusya yoluyla vardıkları anlaşılıyor. Bu ikinci göç dalgasının Mısır (Aigyptos) kaynaklı olmadığını, İngiltere’de piramidal yapıların mevcut olmamasından anlıyoruz. Stonehenge’liler, şayet Mısır kaynaklı olsalardı, buradaki piramitlerin varlığını, günümüze kadar mutlaka keşfetmemiz gerekirdi.
Güneş ışığı, aynı yurt’larda (ker-ger-tepee) olduğu gibi, Stonehenge’de de, okulus’un[13] toprak tabanında döngüsel bir iz bırakmış olmalıdır. Burada oluşturulan merkezi taş sıralarının arasından geçen gün doğumunun ilk ışınları, batıya yerleştirilmiş küçük boyuttaki tek bir taş üzerinde toplandığında, ilkbahar ve sonbahar (kış) ekinoksları saptanıyordu. Bu ışık doğal olarak, ekin ve hasat zamanlarının saptanması bağlamında kutsal sayılmıştı. Dolayısıyla, ışığın taşın üzerine yansıması sırasında, neredeyse bir nokta şeklindeki güçlü görünümünü sağlayabilecek şekilde, okulus’un çevresinde, üstü kapalı bir mekanın oluşturulmuş olması, akla oldukça yakın gelmektedir.
Benzer bir yapı Brezilya’da, Macapa’ya 390 km uzaklıktaki Calçoene’de keşfedilmiş. “Brezilya Stonehenge”i (Calçoene), 127 granit dikilitaştan oluşturulmuş. En uzunu 3 m yüksekliğindeki taşlar, tıpkı Stonehenge’deki gibi, iç içe çemberler oluşturacak şekilde planlanmış. Yaklaşık İÖ 3000-1600 yılları arasına tarihlendiriliyor.[14]
Stonehenge’deki Mavi Kayalar’ın (Blue rocks) el baltaları, kazıyıcı, kesici ya da delici gibi Neolitik aletlerle biçimlendirilmedikleri ortada. Büyük parçalar koparılarak şekillendirilmiş çekirdekler, metal keski ve kazıyıcıların kullanıldığına işaret ediyor. Bu nedenle yapı, büyük olasılıkla Kalkolitik (Bronz) çağında inşa edilmiş olmalıdır.
Rapa Nui adasında (Easter island) Rano Raraku tepesindeki kayalarda, pos bıyık ve sakallı iki figür, korkudan birbirlerine sarılmışlar. Baş hizalarında, solda görülen spiral volüt, Uzak Doğu’daki volkanik püskürükleri ifade ediyor.[15] Henüz bitmemiş kabartma eser, kaldırılıp yerine dikilememiş.
(www.crystalinks.com/easterisland.html-25k).
Richard Colt Hoare 1807’de, İngiltere Maiden Bradley’de Bronz çağına ait, çok miktarda tepe (Tümülüs) açmış. Bu çalışmalar sırasında bulunan etraftaki pek çok mezar, bir tepe oluşturacak şekilde, küçük ve yuvarlak biçimli tümülüs’lerden oluşuyordu. Ortaya çıkarılan eserler, Devizes’te, Wiltshire Heritage Müzesinde gösterime sunulmuş. Maiden Bradley, Bristol’ün hemen güneydoğu yakınında. Bristol-Salisbury arasında orta bir yerde. Yani, Stonehenge’e çok yakın. Bu çerçevede, Stonehenge’i yaratan bölge sakinlerinin, yukarıda savladığımız gibi Bronz çağı insanları olduğu açıklık kazanmaktadır.[16]
İrlanda’da, Country Meath’taki megalitik Newgrande Tümülüsü, Mısır’daki piramitlerden önceye tarihlenmiş. Yapının ilginç yanı, kış gündönümünde, kutsal cairn’in[17] içindeki küçük odaya, küçük bir delik vasıtasıyla ve üç gün süreyle, ince bir güneş huzmesinin on yedi saniye süresince nüfuz etmesi. Bu ışık, odanın içinde üç spiralden (έλικας/έλιξ, helix) oluşan birkaç inç’lik[18] sembolün üzerine düşüyor.[19]
Quetzalcoatl. Antik Meksika’da “Göksel-Kutsal ikiz” olarak da bilinen Tüylü Yılan tanrısı. İki elinde, Asya’da Kem bölgesinin (Khem-Tarım havzası) sembolleri olan, üst kısımları yılan ve alt kısımları akbaba başı şeklindeki varlıkları tutuyor. Gorgo şeklinde gösterilmiş başının tepe ortasında, taçlı bir başka Gorgo başı işlenmiş. Çene altı da dahil olmak üzere, yüzünün etrafı hayat Ağacı motifleri ve ölen hayvanlara ait Hayat Ağaçları’yla çevrelenmiş. Sağ elinde tuttuğu Akbaba ve yılan sembolü (Kem’in batısı) sağlam durumda. Ancak sol elinde tuttuğu yılan motifi iki parçaya ayrılmış. Yani doğudaki tektonik felaketi anlatıyor. Göğsünde, Kem göz başlı akbaba motifi, altta sola bakan akbaba ve sola bakan yılan motifli bir kürsünün üstüne yerleştirilmiş durumda. Bunun hemen altındaki kemerin her iki yanında, büyük olasılıkla Kem’in sembollerini tutan Quetzalcoatl’ın kollarını havada tutmalarına yardımcı olan Şamanist inançlarını yaşatan Şaman figürleri olabilir. Kemerin altında, etek ucuna yakın yerdeki insan başları, güleç yüzleriyle felaketten önceki mutlu Kem insanlarını (Kem er’leri-Kem erkekleri) tasvir ediyor olmalıdır;[20]
İnka’larda, Quetzalcoatl’a eş tutulan tanrı Viracocha (Bize göre, İnka’ların Nuh’u).[21] Tanrı sağ elinde Gorgo başlı bir totem, sol elinde, her iki yana bakan hayvanlardan Kem’in batısını koruyan Keşiş akbaba (Mısır’daki adı Nekhbet) ve doğusunu koruyan yılan oxus (Naja naja oxiana-Mısır’da Wadjet) sembolleriyle birlikte betimlenmiş. Bunlar, birer kılıfın içinde özenle saklanıyor. Gözlerinin altında, çenesine kadar uzanan kent sembolleri, ayrılmak zorunda kaldığı, gözünde tüten Kem’deki sekiz kutsal şehir için ağladığını gösterir gözyaşlarıdır;
Orta Asya Türk balbal’larıyla çok yakın benzerlik gösteren İnka tanrısı Tiahuanacu’nun Peru-Bolivya bölgesinde bulunan monolit heykeli. Inishturk ve Rapa Nui adasındaki üzeri kabartmalı dikilitaşlarla karşılaştırınız. Heykelin alt bölümünde iki bantla (kemer) sınırlı alan, Erg nehrini (Akheron) temsil ediyor. Nehrin içinde iki tüylü kotuz (Yak öküzü= Gorgo) başı ve nehirde ölen insanlar tasvir edilmiş.
Yeryüzünün çeşitli bölgelerine dağılmış belgeler, Tokar’ların yayılım alanlarının genişliğine işaret ediyor. İngiltere’nin güney batısında, Plymouth’un kuzeydoğu sahil şeridinde, adı Torquay (= Türkay, ya da ipeğe benzer beyaz tenleri nedeniyle “ipeğimsi ay”, ay şeklinde gerdanlık)[6] olan kentin, Stonehenge’e olan yakınlığı dikkat çekicidir. Fransa’nın Calais kentiyle Britanya adası arasında, Manş denizinin en dar yeri yakınındaki Londra-Plymouth kentleri uzantısı üzerinde bulunan Salisbury’deki kalıntılar, buraya varan göçmenlerin, adanın batı ucunun keşfi yolundaki hareketlerini gösterir bir çizgi oluşturmaktadır.
İrlanda’da Antik Türkçe kökenli oldukları açık olan pek çok isim, Tokar’ların İngiltere’de de kalmadıklarını, oradan İrlanda’ya geçerek, büyük olasılıkla İzlanda ve Grönland üzerinden Kuzey Amerika’ya ulaştıklarını gösteriyor. Buna ait verileri, Kuzey-Doğu Amerika’da, Mişigan gölünün güneydoğusunda, adı hâlâ daha “Torch” olan gölde bulmamız mümkün. Yeryüzünde, bu zamana kadar adları değiştirilmiş olabilecek pek çok kent ya da yöre dışında, tespit edebildiğimiz isimler şunlar:
Mısır tanrısı Djehuti’ye göre Khemmu toprakları ve onun savını doğrulayan Aithiopia, Anadolu ve Moskova’nın batı yakınındaki Tokara kentleri: A= Japonya’nın güneybatı yakınında Lemuria (MU) adalarından bir gurubu oluşturan Tokara adalarıyla MU kıtasının sembolü gamalı haç; B= Günümüzde, Sudan’ın Kızıldeniz kıyısındaki “Tokar” kenti; C= Eritrea’da, Sudan sınırına yakın “Per Tokar” kenti; D= Anadolu’da Adıyaman yakınında, “Aşağı Tokarız” Köyü; E= Hasan dağında, Çatal Höyük yakınlarında, eski adı “Yukarı Tokarız” olan Dikmen Köyü; F= Moskova’nın batı yakınında “Tokar” Köyü; G= Afganistan’da, Kem’e yakın Takhar idari bölgesi; H= Tokar’ların Çin’de Lianyungang ve Tokara adaları civarından, Büyük tufan sırasında, yaklaşık İÖ 4000-3500 yıllarındaki çıkışından sonra, Etiyopya (Aithiopia), Mısır (Aigyptos), Mezopotamya, Anadolu, Hazar denizinin kuzeyinde Kafkaslar’dan doğuya dönerek, yaklaşık İÖ 2000’lerde tekrar varmayı başardıkları ana yurtları Kem (Khem). Tokar’lar bu topraklarda, tufan sırasında kurtulup Ergenekon’da[7] kalan (Ordos’tan Si Kiang nehrine kadar olan topraklar) ve İÖ 1000 yıllarında güçlenen Chou Türkleri’nin batıya göç eden bir koluyla, yaklaşık aynı yıllarda karşılaşmış ve tekrar kaynaşmışlardı.
İrlanda: Baile Atha Cliath/Dublin= Atalardan kendilerine emanet edilen şehri alıcı olarak sahiplenen müşteri. Emanetçi, anlamında;[8] İnishturk= Türk inişi. Türk uçurumu; Aran adası; İnish maan; İnish more; İnisheer; İnishbofin.[9]
Kanada: Hudson körfezinin güneybatısında, Cedar gölünün batısında “Torch” nehri.
Orta Arjantin: Bahai Blanca’nın kuzeyinde “Torquist”.
Batı Hint adaları: Turk adaları (Turks and Caicos Islands kapsamında).
Batı Avustralya: Joseph Bonaporte körfezinin güneyinde, Argyle gölünün güney batısında “Turkey Creek=Türk çayı, ya da deresi”.
Afrika: Zimbabve’de, Bulawayo’nun kuzeybatısında “Turk Mine”; Elgon dağlarından, Kenya ve Uganda sınırından Turkana gölüne (Türk ana ?. Rudolf gölü olarak değiştirilmiş) akan “Turkwel (Türk kuyusu-çeşmesi-membaı-kaynak ya da pınarı) ırmağı ve Turkana gölü;
Borneo: Adanın doğusunda, Molük deniziyle Selebes denizinin kuzeyinde “Sulu denizi”, “Sulu adaları”; Selebes ve güneyindeki Tenger (Tenggara)[10] adlı bölge ve adalar; Aynı adanın Malezya bölgesinde “Oya” kenti.
Hokkaido adası: Adadaki Kushiro’nun batısında “Aklan”; Yubari’nin güneyinde “MU” nehri; güneydoğuda, Büyük Okyanus kıyısında “Şamani= Samani” yerleşkesi; Sapparo’nun güneybatısında “Kuşan= Kutchan”.
Inishturk’te,[11] tahrip edilmeden önce, üzerinde Rapa Nui adasındaki Rano Raraku tepesinde, bir kaya üzerinde bulunan sakal ve pos (pala) bıyıklı figürler ve Tiahuanaco’dakiyle aynı biçimde tasvir edildiği görüntüsü veren dikili taş. Bıyık, olasılıkla çene altında bırakılan sakalla birleşikti.[12]
Inishturk: (irishislands.info/turk.html - 39k).
Güneş ışığı, aynı yurt’larda (ker-ger-tepee) olduğu gibi, Stonehenge’de de, okulus’un[13] toprak tabanında döngüsel bir iz bırakmış olmalıdır. Burada oluşturulan merkezi taş sıralarının arasından geçen gün doğumunun ilk ışınları, batıya yerleştirilmiş küçük boyuttaki tek bir taş üzerinde toplandığında, ilkbahar ve sonbahar (kış) ekinoksları saptanıyordu. Bu ışık doğal olarak, ekin ve hasat zamanlarının saptanması bağlamında kutsal sayılmıştı. Dolayısıyla, ışığın taşın üzerine yansıması sırasında, neredeyse bir nokta şeklindeki güçlü görünümünü sağlayabilecek şekilde, okulus’un çevresinde, üstü kapalı bir mekanın oluşturulmuş olması, akla oldukça yakın gelmektedir.
Bolivya Tiahuanaco’da bulunan bir dikilitaş üzerinde, Rapa Nui adası ve Inishturk’tekilere benzer, pos bıyıklı erkek betimlemesi.
(
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
(
Ziyaretçiler için gizlenmiş link,görmek için
Giriş yap veya üye ol.
- 34k).
Stonehenge’deki Mavi Kayalar’ın (Blue rocks) el baltaları, kazıyıcı, kesici ya da delici gibi Neolitik aletlerle biçimlendirilmedikleri ortada. Büyük parçalar koparılarak şekillendirilmiş çekirdekler, metal keski ve kazıyıcıların kullanıldığına işaret ediyor. Bu nedenle yapı, büyük olasılıkla Kalkolitik (Bronz) çağında inşa edilmiş olmalıdır.
Rapa Nui adasında (Easter island) Rano Raraku tepesindeki kayalarda, pos bıyık ve sakallı iki figür, korkudan birbirlerine sarılmışlar. Baş hizalarında, solda görülen spiral volüt, Uzak Doğu’daki volkanik püskürükleri ifade ediyor.[15] Henüz bitmemiş kabartma eser, kaldırılıp yerine dikilememiş.
(www.crystalinks.com/easterisland.html-25k).
İrlanda’da, Country Meath’taki megalitik Newgrande Tümülüsü, Mısır’daki piramitlerden önceye tarihlenmiş. Yapının ilginç yanı, kış gündönümünde, kutsal cairn’in[17] içindeki küçük odaya, küçük bir delik vasıtasıyla ve üç gün süreyle, ince bir güneş huzmesinin on yedi saniye süresince nüfuz etmesi. Bu ışık, odanın içinde üç spiralden (έλικας/έλιξ, helix) oluşan birkaç inç’lik[18] sembolün üzerine düşüyor.[19]
Tanrı Viracocha’nın kemerinden iki ayrıntı.
