Aleykümselam dostum yokluk evet vardı fakat toplumun genelinde vardı yamalı elbiseler bit pazarından alışverişler...
Babam kunduracıydı erzincanda ilk modern makinalarla imalathane kurmuşlardı erzincan ve diğer illere ayakkabı gönderiyorlardı nedense iflas etmişti neyimiz varsa satılmış banka borçlarına gitmişti ben dahi Trabzon lastiği giyrdim hemde pelte pelte yırtık utancımdan arkadaşlarımın yanına gidemezdim birinci sınıf önlüğümle ilkokulu bitirdim son sınıftayken babamın vefatı tuz biber oldu zaten o zamanlar bağkur icat edilmemişti otuziki yaşında annem büyük kardeş ben beş nufuz benim çabalarım geçimimize yetmiyor annem soğan doğrar üstüne karabiber ekerdi ekmeğimize katık yapardık veya sana yağına ekmeğimizi sürüp yerdik tek odalı damımız yağmurda damlar damlayan yerlere leğen tas tabak dizerdik toprak zemin çamur olmasın diye yinede halimizden şikayet etmezdik hamd ederdik şükür ederdik başkalarının malına mülküne gıptayla bakmazdık neyse daha yazmayayım şükürler olsun Rabbimizin verdiklerine vermediklerine...
Yazma Dostum daha yazma yoksa halimden utanır olacağım.
Zorluklar insanı çelik gibi sertleştirir, pamuk gibi yumuşatır, her iki yanı Keskin kılıç gibi hayata hazırlar.
İnsan varlıkta da sınavda yoklukta da sinavdadir. Bizler bu sınavı inşellah verenlerden oluruz.
Selam ve saygılarımı sunarım.
